Potem - Rosamund Lupton

Chyba każdy oglądał „Żony ze Step ford” lub przynamniej jeden odcinek „Gotowych na wszystko”. Panie Zawsze piękne, nienagannie ubrane, perfekcyjne matki i żony, które każdego dnia wpędzają w kompleksy miliony kobiet na całym świecie. Jednak, gdy tylko zechcemy się przyjrzeć temu obrazkowi z bliska, okazuje się, że to jedynie bańka mydlana, która w każdej chwili i bez ostrzeżenia może pęknąć.

Grace jest żoną gwiazdy telewizji i matką dwójki dzieci. Brak kredytów, pociechy uczęszczające do renomowanej prywatnej szkoły, kochający i troskliwy mąż. Jedynymi problemami są zdecydowanie za krótkie spódniczki córki połączone z lekko wygórowanymi oczekiwaniami wobec niej oraz nadopiekuńczością w sto stosunku do młodszego syna.

Tę sielankę przerywa pożar, którego ofiarami padają matka i córka. Obie w krytycznym stanie zostają przewiezione do szpitala, gdzie walczą o życie. Nie mogą kontrolować swojego ciała, ale ich dusze ulatują, stając się tym samym świadomymi lecz niewidzialnymi dla bliskich bytami. Są świadkami rozwoju wydarzeń, próby odnalezienia sprawcy i jednocześnie odkrywają siebie. Tylko ze sobą nawzajem mogą się porozumieć, padają, więc słowa potrzebne, lecz dotąd nigdy wcześniej nie wypowiedziane.

Poprzeczka była zawieszona wysoko. Niestety, tym razem udało się jedynie do niej doskoczyć.

Llosa pisał, że artysta zawsze czerpie ze swojego wnętrza – tego, co przeżył i co usłyszał. Nie można więc zaskakiwać do końca życia. Pewne kreacje bohaterów, styl, rozwiązania sytuacyjne i tok rozumowania – to wszystko będzie wspólne i łączące dla powieści jednego pisarza.

Tak stało się też i tym razem. Moja czujność była wzmożona. Wiedziałam, że podstawą do rozwiązania zagadki są małe gesty, często pozornie nie mające znaczenia i przez to pomijane.

Pani Lupton w swojej książce nie odbiegła od stereotypów, wykorzystała je do rozwoju fabuły, a nawet poniekąd ją na nich oparła. Nie obce są tu więc wątki zdrad, odwracających się oczu, milczenia oznaczającego przyzwolenie, presji wzbudzanej u dzieci, ich ciągłemu poczuciu własnej niedoskonałości. Stworzyła gorzki portret szkoły, jej uczniów i ich rodziców. Tu jedynie jednostki są wyjątkami od smutnej reguły.

Nie zawiodła strona psychologiczna. Po raz kolejny główni bohaterowie rozkładani są na czynniki pierwsze. Ich poboczna obserwacja pozwala zrozumieć i zobaczyć znacznie więcej niż to miało miejsce wcześniej. Nie ma tu jednak beztroski. Czas tyka i z każdą sekundą zmniejszają się szanse na przeżycie, czego obie są świadome. Natłok wszystkich emocji, przemyśleń wydaje się rozciągać czas akcji, wydaje się, że ma ona miejsce znacznie dłużej niż dzieje się to w rzeczywistości.

Zakończenie – przynajmniej mnie – nie zaskakuje. Nie można jednak odmówić mu siły rażenia. Potężny ładunek, obok którego nie można przejść obojętnie. Nie daje spokoju dopóki nie znajdziemy chwili na to by zajrzeć w głąb siebie. Pokazuje, że też jak ważny jest dialog z innymi, bo nigdy nie wiadomo, co przyniesie jutro.

Podsumowując:

Bardzo dobry thriller psychologiczny. Czytelnicy mający do czynienia z „Siostrą” mogą odczuwać niedosyt, lecz nie można powiedzieć, że jest to spadek poniżej zadowalającego poziomu.

W opisywaniu ludzkiej duszy pisarka jest perfekcyjna niczym wytrawny chirurg posługujący się skalpelem.