Barca. Za kulisami najlepszej drużyny świata - Graham Hunter

Najlepsza drużyna na świecie. Dla każdego kibica istnieje tylko jedna, jego własna. Zakochują się w niej od pierwszego wejrzenia lub po dłuższych podchodach. Historie są różne, ale miłość zawsze jest taka sama, ma te same objawy. Tu każdy obiektywizm przegrywa z wiernością wobec klubu, jego barw i wyznawanego etosu.

Na tym świecie istnieje również drugi rodzaj fanatyków. Poza swoimi drużynami mają obsesję na mierzenie wszystkiego, od liczby goli po liczbę spędzonych minut na boisku w przeciągu całej kariery. Dzięki nim możemy się dowiedzieć czy dany piłkarz jest talizmanem swojej drużyny czy też jej zmorą. Z ich statystycznego spojrzenia wynika, że obecny skład FC Barcelony jest najlepszy na świecie. Perfekcja zaś przyciąga, każdy chce poznać tajniki sukcesu i zastosować je z powodzeniem u siebie.

Zapraszam Was na spacer do szatni, by później przejść przez niedawno wyremontowany korytarz na samo boisko i zacząć mecz życia.

Dla większości katalońskich chłopców historia zaczyna się tak samo. Dorastają oglądając mecze Barcy, kibicowanie tej drużynie jest jak wyznanie polityczne. Grają na szkolnych boiskach, między blokami denerwując tym kierowców. Marzą by dostać się do La Masii, szkółki dla młodych piłkarzy. Stamtąd już tylko „krok” do bycia w pierwszym składzie na Camp Nou. Krok, który oznacza dyscyplinę i wyrzeczenia. Tam stają się maszynami do zachwycania. Rozwijają kondycję, jak i – a może przede wszystkim – inteligencję. Będąc coraz lepszymi dostają pozwolenie na penetrowanie coraz dalszych obszarów boiska. Tu też ich uczą, że nawet najlepsze maszyny potrafią się zepsuć i przegrać. Dostają pełną opiekę psychologiczną, bo piłka już dawno przestała być jedynie sportem wyczynowym/sprawdzianem umiejętności fizycznych, bo gdy dwie drużyny na tym samym poziomie spotkają się na boisku liczy się już tylko psychika.

 Ktoś odszedł, ktoś przyszedł. Nie były to jednak zmiany na tyle poważne, by zakłócić estetyczny poziom drużyny.

Pierwsza drużyna. Mówią, że gusta są różne. Mówią też, że każda zmora znajdzie swego amatora. Jednak, jeśli nie jesteście prawdziwymi fanatyczkami Barcy, to mogę z czystym sumieniem i obiektywnością stwierdzić, że to nie jest najprzystojniejsza drużyna na świecie. Znaczy się z wyjątkiem obrońcy z numerem 3, bramkarza i byłego trenera. Większość swoim wzrostem nie przekracza nawet średniej krajowej. Klaty nie powalają umięśnieniem, brody zwykle nie są twarzowe i do tego wszyscy jak jeden mąż cierpią na chorobę piłkarzy – wiecznie uniesiony kciuk do góry podczas pozowania do zdjęcia. Jedyne zachwyty nad nimi płyną z tego, co robią na boisku. Bo tam czarują. Cudowna tiki taka. To widowisko dla koneserów i przez nich też robione. Tylko mistrzowie są w stanie rozgrywać piłkę przy milionie podań, które prowadzą do perfekcyjnych zdobywania goli. Mała Pchła (Messi – przyp. autorka) potrafi ograć 5 rosłych przeciwników bez najmniejszej utraty piłki...

 I kto tu się śmieje ostatni? :-)

 W każdej drużynie są ważni i ważniejsi, choć wszyscy tworzą rodzinę. Siła Barcy polega na zaakceptowaniu panującej hierarchii i cieszenia się z samego faktu bycia częścią tej wielkiej machiny. Tu piłkarzy dobiera się pod kątem drużyny, nie kupuje się gwiazd, by do nich dostosować strategię. Za pomyłki słono się płaci, a pożegnania nie zawsze kończą się podaniem ręki (patrz Ibra).

Bycie najlepszym oznacza determinację i chęć nieustannego uczenia się. W szatni spotykają się zawodnicy doświadczeni wiekiem i stażem razem z tymi świeżynkami. Efekty bywają dziwaczne, ale najważniejsze, że są skuteczne. Przykładem takiej kombinacji są Ci oto panowie:

 

Zawsze i wszędzie do siebie pasują. Carles Puyol i Gerard Pique.

Początkowo dzieliło ich wszystko – pochodzenie, status materialny, charakter, sposób gry i nastawienie. Dzisiaj uzupełniają się perfekcyjnie. Najlepszy Pique to ten motywowany przez Puyola. Najzabawniejszy Puyol to ten ironicznie odgryzający się młodszemu koledze. Do historii przejdzie już rozerwany łuk brwiowy, który Puyol kazał sobie „naprawić” najzwyklejszym zszywaczem, żeby jak najszybciej móc wrócić na boisko. Słowne przepychanki na portalach społecznościowych bawią miliony fanów, ja nie jestem wyjątkiem.

Epoka panowania Barcy rozpoczęła się ponad 4 lata temu. Wtedy jednak gazety wylewały pomyje na nowego trenera, kibice nie chcieli przychodzić na mecze. Swoją grą piłkarze stopniowo przekonywali do siebie jednych, jak i drugich. Głównym dowodzącym był On.

 Mister. Pod każdym względem.

Wprowadził żelazne zasady i nigdy od nich nie odstępował. Stał się mentorem i ojcem, to on wprowadził wielu wychowanków do pierwszej drużyny, to on przywrócił synów marnotrawnych i to on nie wahał się przed pozbyciem się największych nazwisk – bo na boisku grają serca, nie numery. Wielu paniom miękły nogi na jego widok, zawsze nienagannie ubrany, posiadający czarujący uśmiech i ogromną kulturę osobistą. Wszystkie zgodnie mówią, że ten człowiek ma tylko jedną wadę – żonę, którą poznał w młodości i do dzisiaj tworzą szczęśliwą parę. Dziennikarze mogli z nim porozmawiać w zasadzie tylko podczas konferencji prasowych. Tam zaskakiwał poczuciem humoru, znajomością języków, bronił jak lew swoich piłkarzy, kilku nazywając przy tym swoimi słoneczkami. 

Wydaje się, że napisałam już połowę drugiej książki. Tymczasem to nie jest nawet ułamek treści, którą napisał Graham Hunter. Dzięki niemu możemy poznać relacje między piłkarzami, zasady, które Pep im wpoił, sylwetki prezesów. Nikogo też nie zdziwi, że piłkarze tacy jak Iniesta, Xavi czy Messi dostają na wyłączność rozdziały. Autor opisuje też wszystko, co dzieje się wokół drużyny – akcje promocyjne, spór o reklamę na koszulkach.

Tekst o La Masii i jej holistycznym kształceniu powinien przeczytać każdy, kto marzy o tym, by w polskiej piłce było lepiej, byśmy mieli zespoły na miarę Ligi Mistrzów i nie tylko.

Pan Hunter nie tylko przeanalizował mnóstwo wywiadów, konferencji i książek o swoich bohaterach, on ich zna, nieraz podawał im rękę i był częścią historii, którą opisał. Jestem przekonana, że napisał dużo mniej niż wie, co jest wynikiem wzajemnego szacunku i zaufania. To zaś powoduje ogromny niedosyt u czytelnika oraz - co tu dużo mówić - zazdrość.

 

Jeśli patrzeć przez pryzmat tego, co się dzieje wokół meczy Katalończyków, to najważniejszym rozdziałem jest ten o stosunkach z Realem. Wydaje się, że kibice z poza Hiszpanii przyjęli trochę fanatyczny wyraz sympatii do swoich klubów. Kibice Barcelony z założenia nie lubią Realu i jego kibiców, i na odwrót. Nie chcą nawet docenić rangi przeciwnika. Mam nadzieję, że dzięki temu wiele osób zrozumie te historyczne zaszłości i złość będzie prezentować jedynie w formie sportowej, podczas meczu i tylko podczas meczu.

 Razem nie tylko na stadionie. Feta u E. Abidala.

Z tej książki wyłania się obraz zawodników, którzy mimo młodego w większości wieku są pewni siebie, lubią się nawzajem, potrafią się zjednoczyć w celu osiągnięcia konkretnego trofeum. Nawet ich ekscesy są zabawne, a na tle pozostałych piłkarzy można by rzec, że to niewinne, chłopięce wybryki. To też świetne uzupełnienie biografii Messiego. Przeczytacie tu o szczegółach, których ewidentnie zabrakło w książce pana Coioliego.

Bardzo miłym dodatkiem są zdjęcia zawodników, fanów i samego stadionu. Kto jak kto, ale uwierzcie, że na zdjęciach naprawdę się znam. Dlatego też z całą pewnością mogę stwierdzić, że wiele z nich zostało wykonanych niedawno. Można by pewnie polemizować nad ich estetyką, można by wybrać bardziej sprzyjające piłkarzom... ale natury nie są się zmienić. :-)

O Barcie mówi się, że jest więcej niż tylko klubem. Ta opinia opinia wykracza poza sprawy boiskowe. Futbol obecnie wkroczył w sferę wielkich pieniędzy, to swoisty fenomen na skalę światową. Piłkarze stali się chodzącymi słupami reklamowymi. Piłkarze Barcelony ( i nie tylko - mówiąc uczciwie) swoją popularność wykorzystują również w celach dobroczynnych, bo po tym właśnie poznaje się wielkość człowieka. 

 Zdjęcia do kalendarza dla hiszpańskiej fundacji Talita.

Podsumowując:

Książka dla pasjonatów i tych, którzy ową pasję chcą w sobie wzniecić. Przybliża postacie najważniejszych osób związanych z klubem oraz wyjaśnia zagadnienia, prostuje nieporozumienia i daje powodu do ogromnego uśmiechu na twarzy. Sięga do korzeni tego klubu, nie zadowala się tylko piękną koroną drzewa.

Spędziłam przy niej bardzo wiele miłych chwil, niekiedy wręcz delektują się słowami. Jestem przekonana, że będę do niej wracać i to nie raz.

Polecam.