Fabuła jest prosta i bardzo przewidywalna, ale przecież nie chciałam się męczyć to narzekać na to nie będę. Choć większość akcji ma miejsce w Rzymie to powieść jest bardzo amerykańska, bo przecież od swoich korzeni nie ma ucieczki. Autorce jedynie udało się wychwycić, co niektóre zachowania Włochów i przedstawić je w sympatyczny i wesoły sposób. Także mamy tutaj oczywiście wszechobecnych i natrętnych lowelasów, miłość do strajków i oczywiście Jedzenia. We Włoszech Jedzenie zdecydowanie jest przez duże J i inaczej być nie może.
Bohaterowie nie różnią się niczym specjalnym od bohaterów innych przyjemnych romansów. Jak zawsze jest kontrast między draniem, który wykorzystuje a tym dobrym, którego nie zauważamy. Do tego szczypta przyjaciół, duża łyżka problemów rodzinnych i 300 stron pojawia się bez problemu. Miłym akcentem na koniec są przepisy kulinarne. Autorka była tak miła, że nawet napisała co bohaterzy pili do tego. Ten akcent kieruję szczególnie do Tuchy, bo nie sposób zapomnieć o jej włoskiej wariacji (na marginesie - Tucho moja droga, te przepisy o wiele bardziej przypominają moje Włochy i absolutnie nie są trudne za co autorce chwała).
Jak pewnie zauważyliście w tej recenzji nie opisuje swoich przemyśleń. Nie, dlatego, że tak książka ich nie dostarcza a jedynie nie zmusza do nich. To czy jakieś refleksje się pojawią czy nie zależy od czytelnika i tego, czego potrzebuje. Ja potrzebowałam chwili przyjemnego wytchnienia.
P.S. Proponuję równie patrzeć na to, kto projektował okładki bądź po prostu, kto jest autorem zdjęcia. Dzięki temu właśnie zabiegowi odkryłam profil na jednym z portali internetowych, gdzie są naprawdę świetne zdjęcia. Gdybyście mieli ochotę zobaczyć to zapraszam na ten adres.
