Autor krytykuje dziedziny takie jak edukacja, polityka, religia, praca czy budownictwo.
Przyznam się, że czytając miałam ogromny dysonans między mądrymi i celnymi uwagami na temat polskiej rzeczywistości a tonem wypowiedzi, który do najprzyjemniejszych nie należał.
Zgadzam się absolutnie, że czas przestać finansować w większości polskie uniwersytety, które przez to nie starają się zwiększać jakości swojego nauczania.
Podpisze się obiema rękoma i wszystkim innym pod stwierdzeniem, że to polskie społeczeństwo jest winne za brak porządnych dróg, za niejednokrotną nieudolność i opieszałość administracji etc. Dlaczego? Bo to społeczeństwo wybiera. Polskie społeczeństwo w moim przekonaniu nie do końca wie, do czego służą wybory i jak z nich korzystać. Polacy zapominają, że brak głosu to głos przyzwolenia.
Polska rzeczywistość przyrównywana jest do tej amerykańskiej. Powiedzmy sobie szczerze, że pod wieloma względami dzieli Nas przepaść cywilizacyjna. Jednak czy Amerykanie faktycznie są tacy cudowni? Nie wydaje mi się. Niewątpliwie Stany są niezwykle rozwiniętym krajem, ale też mają swoje niedoskonałości systemowe, gdzie niewinnych ludzi wsadza się na naście lat za kratki, gdzie nadal panują uprzedzenia rasowe a nastolatki wychowywane są na idiotycznych programach MTV. Tymczasem autor pisze jakby to był raj na Ziemi... Zdecydowanie brakuje obiektywizmu.
Ton, którego używa pan Turyk jest typowo amerykański tzn. „ my jesteśmy najlepsi, mamy wszystko największe”. Jest jak bogaty wuj, który przyjeżdża do biednej rodziny od strony jednego z rodziców i chce wszystkich pouczać.
Książka ma potencjał, wiele mądrych stwierdzeń, które nikną pod płaszczem opryskliwości autora. Szkoda...
