Język, autorki jest prosty, zrozumiały a jednocześnie ubogi. Wszystko napisane jest dosłownie, nie ma tam żadnych metafor. Nie oczekiwałam tutaj wielkiego dzieła, ale można było więcej i lepiej. Postacie są wyraziste i rzeczywiste, choć w większości jednowymiarowe. Plusem jest lekkość książki, czyta się ją błyskawicznie, więc nawet nie mam poczucia straty czasu. Lektura mimo swych niedoskonałości wciąga i nawet relaksuje.
Uczciwie przyznam, że parę razem szczerze się uśmiechnęłam a może nawet zaśmiałam. Tylko tu przypomina mi się Feliks W. Kres, który w swojej „Galerii dla dorosłych” napisał:
„Przecież książka to jest jakaś rozmowa z czytelnikiem. Komunikat wysyłany do odbiorcy. Co można odpowiedzieć komuś, kto pyta, dlaczego wszystkie rozmowy, wszystkie komunikaty nie mogą być do śmiechu i chichu?”
W autorce wyczuwam potencjał. Jeśli tylko zechce popracować nad swoim warsztatem to może wyjść z tego coś dobrego. Wszak nie każdy rodzi się od razu geniuszem, a talent to tylko 10 % sukcesu.
